Dobiegniew/Drezdenko: Żubry upodobały sobie nasze lasy

- Historia stada, które się tam zadomowiło jest długa – mówi Maciej Tracz, wiceprezes Zachodniopomorskiego Towarzystwa Przyrodniczego w Szczecinie (towarzystwo zajmuje się żubrami na terenie północno-zachodniej Polski). M. Tracz opowiada, jak pięć lat temu jedna krowa (samica żubra) wzięła grupę żubrów ze stada żyjącego w okolicach Mirosławic (zachodniopolskie) i przywędrowała z nimi aż pod Czarnków (wielkopolska). – Krowa wróciła do Mirosławic, ale stado zgubiła. Po jakimś czasie usłyszeliśmy od myśliwych, że w okolicy Trzcianki stado żubrów pasie się w burakach. Oczywiście nie byli zadowoleni, bo narobiły tam sporo szkód – opowiada M. Tracz. Towarzystwo założyła obroże z GPS części zwierząt spod Trzcianki obroże z nadajnikiem GPS. – I stąd wiemy, że to właśnie stado przeniosło się w okolicę Dobiegniewa – mówi M. Tracz. A że w okresie zimowym zwierzęta są systematycznie dokarmiane, to już trzymają się tego terenu od kilku lat.

Choć wiadomo, gdzie żubry głównie bytują, wcale nie jest łatwo je spotkać. A jakie są z usposobienia te potężne zwierzęta? Jak słyszymy od osób, które je spotkają, trudno jednoznacznie określić. Czasem są wręcz ciekawskie i z uwagą przyglądają się ludziom. A innym razem uciekają w popłochu. – Trzeba pamiętać, że to dzikie zwierzęta i mogą być niebezpieczne – mówi Sławomir Kaźmierczak, zastępca nadleśniczego w Nadleśnictwie Smolarz (którego częścią jest Leśnictwo Mierzęcin). Szczególnie trzeba być ostrożnym, gdy w stadzie jest młody osobnik. Wtedy, jak opowiadają leśnicy, żeby chronić najsłabszego, otaczają go tak, że nawet nie można go dojrzeć. Ale mogą też zachować się tak, jak zachowuje się byk i zaatakować człowieka. A w starciu z 600 kg zwierzakiem człowiek nie ma szans. Bezpiecznie jest też zachować przynajmniej 80 m odległości od stada. Bo choć żubry wyglądają na powolne, to potrafią biec nawet z prędkością 40 km/h i bez problemów przeskoczyć szeroki strumień lub płot.
Zwierzęta te w naturze mają teoretycznego wroga - wilka. – Gdyby było tak dużo śniegu, że żubr miałby problem z bieganiem, to jest opcja, że wataha wilków zagryzłaby osłabione zwierzę. Ale przy takich warunkach, jakie mamy teraz, czyli brak zimy, duże drapieżniki stadu nie zagrażają – mówi S. Kaźmierczak.

Leśnicy obserwują żubry również pod względem gospodarki leśnej, czy nie robią szkód. – Najprościej mówiąc jeśli ktoś przyjdzie i zje lub zdepcze posadzone z trudem drzewa, to jest to szkoda, którą trzeba naprawić. Póki co taka ilość tych pięknych zwierząt trwałości lasu nie zagraża. – tłumaczy S. Kaźmierczak. To, że żubry nie mają naturalnych wrogów, nie znaczy, że ich liczba okresowo się nie zmniejsza. – Giną choćby w kolizjach na drogach i torach kolejowych – mówi zastępca nadleśniczego. Pięć lat temu samochód śmiertelnie potrącił młodego byka. Dwa lata temu stado przechodziło przez tory i pod kołami pociągu zginęła krowa z młodym byczkiem. W ostatnich latach dwa żubry zginęły też z rąk kłusowników. Ale, jak podejrzewa M. Tracz, nie tylko te dwa. Ale tylko w tych dwóch przypadkach znaleziono winnych. – 15 żubrów zwyczajnie się rozpłynęła w powietrzu. Mówimy, że kosmici, je porwali. Bo znikają zwierzęta razem z nadajnikami GPS. Gdyby padły, bądź były potrącone, to nadajnik nadal wskazywał by ich położenie – mówi pan Maciej.

Zobacz wideo: Leśnictwo Mierzęcin: Stado żubrów zadomowiło się tu na stałe